Sessiz ruhların bekleyişi

Sessiz Ruhlar Şiiri:

Dökmüş incilerini kurumuş gözleri,.
Yüzlerde ise acının çizgileri.
Sözcükler düğüm olmuş, çığlıklar sessiz ,
Koskoca kainatta sanki kimsesiz.

Kaderinin ağır yükü binince omuzlara,
Hoyratça ezilirmiş hayatlar.
Sessizliğine bakmayın,
İçinde kopar fırtınalar.

Ruh yorgun. yaşam artık bir yük,
Görülmüyor, kalabalıklarda.
Diz çökerken kahredici kadere.

Umudu yeni yaşamlarda.
 
Dudaklarında kilitlenmiş bir veda,
Rüyalar bile puslu, kalplerde.
Tepkisiz bakışları boşluğa dalarken,
Yaralı ruhu kanar durur derinlerde.

Ne çığlığı duyulur,
Ne bir el uzatan?
Yalnızlığın içinde,
Kadere küskün adam.

Gecenin karanlığı inerken,
Yalnızlığı onu bir örtü gibi sarar.
Gözyaşları sessizce akarken,
O eski yaşanmışlıkları arar .

Gözlerinde bir hüzün, dudaklarında kilit,
Ufuklara dalmış yorgun bakışlar.
Sessiz bir isyan başlatır,
O tepkisiz görünen ruhlar.

Tepkisiz görünümleri ruhuna bir zırh,
Duvar örerken etrafına,
Her gün yeni bir savaş, her an yeni bir yara,
Umudu, umutsuzca taşır hep yarınlara.

Bir umut ışığı arar karanlığın içinde,
Belki de bir gün biter bu sessizlik.
Yorgun bedeni dinlenir belki de,
Yeter ki bitsin bu tükenmişlik.

Ama kaderin cilvesi bu, ne olacak?
Hayatın yükü ne kadar ağır kalacak?
Kim bilir belki de bir gün,
Sessiz ruh özgürlüğüne kavuşacak.

Gözlerinde bir umutsuzluk pususu,
Dudaklarında kilitlenmiş bir sitem,
Yüreğinde ezilmiş bir umut,
Yaşıyor sessizce, sessizliğe bütünmüş bir ruh.

Kaderin tokadına maruz kalmış,
Sıkışmış hayatın çemberinde ,
Her gün yeni bir yük omuzlarında,
Yürüyor bilinmeze, sessiz ruh.

Güneş doğsa da ona batar karanlık,
Sevinç çığlıkları olsa da ona hüzün fısıltıları,
Her güzelliğin ardında bir hüzün gölgesi,
Gidiyor sessizce, sessiz bir ruh.

Tepkisiz değil aslında, yorgun sadece,
Kırılmış kanatlarıyla uçmaya çalışmış,
Düşmüş, kalkmış, yara bere içinde,
Ama pes etmemiş, sessiz bir ruh.

Belki bir gün güneş doğar içinden,
Belki bir gün iyileşir kanatları,
Belki bir gün özgürlüğüne kavuşur,
Ve umutla uçar, sessiz bir ruh.

Ama o güne kadar, sessizce yaşar,
Ezilmişliğini ve küskünlüğünü saklar,
Yüreğinde bir umut kırıntısıyla,
Bekler sessizce, son güne kadar.

Umut ışığı hala sönmemiş, küllerin altında,
Parlayacağına dair inançları var.
Ya bir mucize, olmazsa bir veda,
Sahilde bekleyen sessiz bir gemi var.

Şiir denemesi: Ahmet ATAM