 |
| Öldükten sonra neler olur |
Ölümden sonra geride kalanlar:
Öldükten sonra neler mi olur? Bir kaç saat sonra, önce ağlamalar hafifler. sanki geri gelecekmiş yeniden dirilecekmiş korkusu ile alelacele hızla gömerler, hoca talkın verirken, mezarlık çıkışında etli pide ve ayranı löpür löpür götürmeye başlarlar.
Ailen efradı, eve dönüp yakınlarının yiyecek ve içecek ihtiyaçlarıyla ilgilenmeye başlar. Gelen çay bekler çorba bekler, getirdiği kızarmış tavuğu da yemeden gitmez, Bu esnada bedenindeki organizmalar faaliyete geçmeye başlamıştır.
Birkaç saat sonra, evini arayıp cenazeye katılamayanların mazeret telefonları çalmaya başlar, üzüntünü yaşayamafsn het arayana ayrı ayrı neden nasıl öldüğünü anlatmaya çalışır aile efradı.
Bu esnada ise, eve taziyet için gelenlerin spor ve siyaset hakkında hararetli konuşmaları başlamıştır.
Altı saat sonra, birinci derece yakınların haricindeki herkes evine döner ve ertesi gün için planlar yapmaya başlar.
Yirmi dört saat sonra, iç organların çözülmeye başlamıştır. Bu sırada ise telefonuna hiç tanımadığın kişilerden o kahredici sinir bozucu reklam mesajları gelmeye devam eder.
İki hafta sonra, çocuklar miras paylaşımı için elbette birşeyler bırakabildi isen birbirleri ile kakışmaya başlarlar, o sırada ise tırnakların ile dişlerin dökülmeye başlamıştır.
Aradan üç dört ay geçmiştir , çok sevgili eşin televizyonda bir komedi filmine kahkahalar ile gülerken, senin de bedenin sıvılaşmaya başlar.
Bir yıl sonra, birinci ölüm dönümünde birisi "Vay be, bu kadar mı oldu yahu? Sanki daha dün gibi." derken senin vücudundaki asit kefenini de eritmeye başlamıştır.
Eşin ve çocukların ilk bşrkaç yıl dini bayramlarda mezar başında Fatiha okur, her geçen yıl seyrekleşerek, o cebinde taşıdığın sevmeye kıyamadın torunlar ise mezar yerini bile bilmez
Aradan on yıl geçer, bir arkadaşın eski bir fotoğrafta seni görüp hatırlar seni, senin ise bedeninden geriye kalan sadece kemiklerdir. Yirmi yıl sonra mezar yerin bile kaybolmaya başlar, kaçak kat gibi üzerine yeni cenazeler yığılır komşuluk etmek için, üçüncü kuşaktan sonra ise ne ismin kalır ne cismin, kaybolur gidersin.
İhsanoğlu'nun bu dünyadaki varlığının tamamen unutulması işte bu kadar kısa sürede gerçekleşir, Şimdi, bugün kafana taktığın kişi ve olayları şöyle tekrar bir düşün. Değer mi?
Biriktirdiğin hiçbir şey senin değil, insanlar ne der diye hiç takılmadan kendin olup dilediğince gönlünce yaşa, vallahi kazık kakan yok bu dünyaya, er geç herkes yatacak o musallaya.
Geride kalanlar ne yapar, ne eder bilmem.
Bazıları gözyaşı döker, yas tutar içten,
Bazıları mirasa için, sevinçle gülümserken.
Bir tabak, bir çatal, bir yatak, bir oda,
Her şey paylaşılır, anılar unutulur.
Bir zamanlar sevgiyle dolu olan yuva,
Şimdi bir avuç mal mülk, birkaç kuruş para.
Kimisi dua eder, ahiret yolcusu için,
Kimisi hesap yapar, dünyevi işler peşinde.
Ölümün ardından gerçekler acı, keskin,
Geride kalanlar mı, insanlık hali işte.
Bir ömür birlikte gülen aynı yüzler,
Şimdi hırs ve kıskançlıkla bakar birbirine.
Ölümün getirdiği bu acı düzen,
Geride kalanların maskelerini düşürür hemen.
Bir yanda sevgi, saygı, özlem dolu sözler,
Bir yanda bölüşülemeyen mirasın gölgesi.
Ölüm sonrası geride kalanlar, dikkat,
Oyun bitince, perde iner, herkes gider, elbet.
Ölüm gelip çattığında kapıya,
Geride kalanlar, biraz olsun durup düşünmeli.
Ölenle ölünmez, gidenler gelmez derler de,
Bıraktı isen sevgi, saygı, anılar kalır geriye.
Hicivli bir gülüş, acı bir ironi,
Yaşamın son sahnesidir, ölümün trajedisi.
Ailen efradı, eve dönüp yakınlarının yiyecek ve içecek ihtiyaçlarıyla ilgilenmeye başlar. Gelen çay bekler çorba bekler, getirdiği kızarmış tavuğu da yemeden gitmez, Bu esnada bedenindeki organizmalar faaliyete geçmeye başlamıştır.
Birkaç saat sonra, evini arayıp cenazeye katılamayanların mazeret telefonları çalmaya başlar, üzüntünü yaşayamafsn het arayana ayrı ayrı neden nasıl öldüğünü anlatmaya çalışır aile efradı.
Bu esnada ise, eve taziyet için gelenlerin spor ve siyaset hakkında hararetli konuşmaları başlamıştır.
Altı saat sonra, birinci derece yakınların haricindeki herkes evine döner ve ertesi gün için planlar yapmaya başlar.
Yirmi dört saat sonra, iç organların çözülmeye başlamıştır. Bu sırada ise telefonuna hiç tanımadığın kişilerden o kahredici sinir bozucu reklam mesajları gelmeye devam eder.
İki hafta sonra, çocuklar miras paylaşımı için elbette birşeyler bırakabildi isen birbirleri ile kakışmaya başlarlar, o sırada ise tırnakların ile dişlerin dökülmeye başlamıştır.
Aradan üç dört ay geçmiştir , çok sevgili eşin televizyonda bir komedi filmine kahkahalar ile gülerken, senin de bedenin sıvılaşmaya başlar.
Bir yıl sonra, birinci ölüm dönümünde birisi "Vay be, bu kadar mı oldu yahu? Sanki daha dün gibi." derken senin vücudundaki asit kefenini de eritmeye başlamıştır.
Eşin ve çocukların ilk bşrkaç yıl dini bayramlarda mezar başında Fatiha okur, her geçen yıl seyrekleşerek, o cebinde taşıdığın sevmeye kıyamadın torunlar ise mezar yerini bile bilmez
Aradan on yıl geçer, bir arkadaşın eski bir fotoğrafta seni görüp hatırlar seni, senin ise bedeninden geriye kalan sadece kemiklerdir. Yirmi yıl sonra mezar yerin bile kaybolmaya başlar, kaçak kat gibi üzerine yeni cenazeler yığılır komşuluk etmek için, üçüncü kuşaktan sonra ise ne ismin kalır ne cismin, kaybolur gidersin.
İhsanoğlu'nun bu dünyadaki varlığının tamamen unutulması işte bu kadar kısa sürede gerçekleşir, Şimdi, bugün kafana taktığın kişi ve olayları şöyle tekrar bir düşün. Değer mi?
Biriktirdiğin hiçbir şey senin değil, insanlar ne der diye hiç takılmadan kendin olup dilediğince gönlünce yaşa, vallahi kazık kakan yok bu dünyaya, er geç herkes yatacak o musallaya.
Geride Kalanlar şiiri:
Ölüm sessiz bir hırsız gibi geldiğinde,Geride kalanlar ne yapar, ne eder bilmem.
Bazıları gözyaşı döker, yas tutar içten,
Bazıları mirasa için, sevinçle gülümserken.
Bir tabak, bir çatal, bir yatak, bir oda,
Her şey paylaşılır, anılar unutulur.
Bir zamanlar sevgiyle dolu olan yuva,
Şimdi bir avuç mal mülk, birkaç kuruş para.
Kimisi dua eder, ahiret yolcusu için,
Kimisi hesap yapar, dünyevi işler peşinde.
Ölümün ardından gerçekler acı, keskin,
Geride kalanlar mı, insanlık hali işte.
Bir ömür birlikte gülen aynı yüzler,
Şimdi hırs ve kıskançlıkla bakar birbirine.
Ölümün getirdiği bu acı düzen,
Geride kalanların maskelerini düşürür hemen.
Bir yanda sevgi, saygı, özlem dolu sözler,
Bir yanda bölüşülemeyen mirasın gölgesi.
Ölüm sonrası geride kalanlar, dikkat,
Oyun bitince, perde iner, herkes gider, elbet.
Ölüm gelip çattığında kapıya,
Geride kalanlar, biraz olsun durup düşünmeli.
Ölenle ölünmez, gidenler gelmez derler de,
Bıraktı isen sevgi, saygı, anılar kalır geriye.
Hicivli bir gülüş, acı bir ironi,
Yaşamın son sahnesidir, ölümün trajedisi.
Ahmet ATAM
Yorum Gönder