 |
| Yaşam döngüsü |
Yaşam döngüsünde biz kimiz şiiri
Bilinmezliğin sessiz boşluğunda,
İnsanoğlu bir tohumdur, evrenin avucunda.
Doğum bir patlama, sessiz bir çığlık;
Ve yaşam, varoluşun derin yansımasında..
Zamanın örsünde dövülür irade,
Her nefes bir zincir, her an bir nefestir.
Adımlarken karmaşık yolları,
Ayaklar toprağa, ruhlar göğe yükselir.
Varoluş ise bir çemberdir,
Başlangıcı sonun içinde saklı, gizlidir.
Ve her son bir yeni sabahın habercisi,
Küllerden doğarken yaşam, sonsuzca devinir.
İnsanoğlu, bir anlık kıvılcım,
Bir kayan yıldız gibi evrende akar.
Ama her kıvılcım bir hikâye taşır,
Yıldız tozu olur, yine toprağa bakar.
Soyut bir sarmal bu yaşam,
Ne tam bir anlam, ne mutlak bir karmaşa.
Ve işte, bu döngünün tam ortasında,
İnsanoğlu bir sorudur, kendi cevabında.
Varlığın sonsuz döngüsünde, bir ışık parlar,
Özden öze akar, kimseye bağlı kalmaz.
Doğa tek bir bedendir, ilahi güç onun adı,
Tüm kainat onun ayrılmaz bir parçası.
Sevgiyle dokunur akıl hakikatin yüzüne,
Tutkular ise zincirdir, hapseder onu özüne..
Ama bilgelik gelirse anlayışın ateşiyle,
Ve insan kendini bulur, ebedi bir düzende.
Mutluluk nedir? Sükûnetin zaferi,
Kendi doğamızla uyumun biricik eseri.
Kimse bize acı vermez, bizi kontrol eden biziz,
Doğanın öğrettiği, bir içsel denge deniziyiz.
Aşk tanrısaldır, bir sonsuzluk sevgisi,
Hem kendimize hem her varlığa şefkatin sesi.
Doğa, yasa, akıl, hepsi bir aynadır,
Her şey birdir, birlik yaşama nasıl baktığındadır..
Şimdi bil ki, her şey gereklilikle akar,
Yaşamın yolcusu ilk günden ölüme koşar.
Ey yolcu, adalet ahlak ile yeniden doğar,
Yasayı anladıkça, insan sonsuz huzurda yaşar.
Ve ölüm, bir son değil, bir dönüşüm,
Varoluş ise çözülmesi zor bir düğüm.
Zincirler kırıldığında, insan özgürleşir,
Doğayla bütünleşen, huzurda birleşir.
Ahmet Atam.
Yorum Gönder