 |
| Halil Cibran vizyon |
Halil Cibran'dan bir öykü, Orada, alanın tam ortasında, billur nehrin yanı başında çubuk ve menteşeleri bir ustanın elinden inşa edilmiş bir kuş kafesi gördüm.
Bir köşesinde ölü bir kuş diğer köşesinde biri su diğeri yem için olan içi boş havzalar vardı.
Önlerinde saygı duruşunda durdum, cansız kuş ve su esintisi saygıyı hak etmiş, ihtimam ve tefekküre değer bir şeymiş gibi.
Vizyon ve düşünceye dalmışken, zavallı yaratığın akan suyun yanı başında susuzluktan, hayatın beşiği olan verimli toprağın ortasında demir kasa içine kilitli kalan altın yığınları arasında ölmekte olan zengin bir adam gibi öldüğünü anladım.
Gözlerimin önünde kafesin aniden bir insan iskeletine ve üzgün bir kadının dudaklarına benzeyen ölü kuşun kanayan derin yarasının da bir insanın kalbine dönüştüğünü gördüm.
Yaradan yükselen bir ses şöyle söyledi:
Ben insan kalbiyim, maddeye mahkûm olan, dünyevi yasalar kurbanıyım.
Tanrının güzel topraklarında hayat nehri kıyısında insan tarafından yapılan yasalar kafesine hapsedildim.
Güzel yaradılışın merkezinde ihmalden öldüm, çünkü Tanrının lütuf özgürlüğünden zevk almaktan mahrum edildim.
Aşk ve arzularımı uyandıran tüm güzellikler insan algısına göre bir rezalet; güzellik olan her şev boş onun nezdinde.
Dünyevi otoritenin zincirleriyle bağlanmış, yanlış hükümler zindanında hapsedilmiş, dili bağlanmış ve göz pınarları gözyaşından yoksun, ölüp unutulan insan kalbiyim.
Bütün bu sözleri duydum ve kelimeler varalı kalpten akarak ince kanla birleştiğim gördüm.
Daha çok şey söylendi, ama ağlayan gözler ve iç çekişlerim daha fazla görme ve işitmeme mani oldu.
ALINTI ; Halil Cibran
Yorum Gönder