Hayaller ve gerçekler

Hayaller ve gerçekler, ne kadar sıkı sıkıya tutununsan da vakit tamam olunca her şey yalan olur derler, Sanki bir bağlayan var demir kazık ile, vaktinde söküp atamadığımız hırslarımızı, hep bir ütopya içimizde, bir gün delilenip gemileri bir bir yakmak, Toplamak tası tarağı, hepten.
Ne kadar teknolojik alet edevat varsa bırakabilmek ardımızda, susturmak tüm telefonları.

Toprak çağırıyorsa vakit tamamdır

Hiç kimsenin bilmediği bir yere yerleşmek, sadece üç rengin olduğu.
Yeşil
Mavi
Ve kırmızı.

Kırmızıyı, sadece toprak ve taştan yapılmış kulübenin çatısında ve olgunlaşmış sebze ile meyvelerde, teneke sobanın içinde çıtırdayarak yanan meşe odunların közünde görmek isterim doğrusu.
Yeşil ve maviyi ise her yerde.

Sonra çok büyük olmayan bir kulübe
İçinde halı kilim de istemem
Bir hasır
Birde çalı süpürgesi.
Camın boyunda bir divan olsun üstünde yün bir döşek serili, yeter.

Kendisine tutkulu bir hizmetçi arayan Mobilyaları ise hiç istemem.
Kalsın.
Varsa da elzem olan,
Üzerindeki tozlar ile kendisi haşır neşir olsun, bana ne.

Şöyle Küçük şirin bir bahçesi
Bahçesinde kedisi ve köpekleri olsun, küçük bir su birikintisi ve birkaç ördek
Çamur olacakmış, olsun
Ne gam.
Bir veranda şart ama, işte o olmazsa, olmaz!
Sabah yeniden doğacak
Akşam güneşinin batışını
Analarını emmek için canhıraş feryatlar ile Meleyen kuzuları
Kümeslerine dönen tavukları
Dizinin dibinde kıvrılmış yatan kangal ile ayaklarına sürtünen yılışık kedinin mırıltısını, huşu içinde tabiatın sesini dinlemek için.

Bahçesinde Bol bol sebze isterim
Her cins meyve ağacından dikmek, cins cins , çeşit çeşit
Ağustos böceklerinin çığlıkları İçinde Ay ışığında aydınlanan akşamlar
Sabahları horoz sesleri.
Tertemiz oksijenin, odaların içinde öttürdüğü ıslık
Sabahları İlk işimiz kümesleri ziyaret olsa
Ve taptaze yumurtalar ve bahçenin lütfettiği çıtır çıtır taze sebzeler, halis tereyağı, kaymak peynir, birde bahçede kovan varsa bal ile gün doğumuna karşı ağır ağır , sindire sindire telâşeden arınmış bir köy kahvaltısı.
Bıraktık zaten çıplak ayaklarımız ile bastığımız toprağa negatif enerjimizi

Gam yok
Neşe çok
Ve içinde otantik bir su kuyusu

Gün ve güneşin takvim olduğu, saatlerden özgürce bir yaşam
Pazardı, marketti, elektrik su, algı, vergi atsak bir kenara.
Bir evlek yere bir kuyu, birkaç alet edevat, çapa kürek tırmık, ayaklarda bir lâstik çizme
Sadece kendi enerjimizi hasat etsek, ışıldayan güneşin altında
Beşerden bir şeyler beklemeyi ummadan
Yetsek keşke kendi kendimize yetmişinden sonra bile.

Doldursak kendi enerjimiz ile ambarlarımızı
İsterse bir kış boyu mahsur kalsak ne zarar.
Kestaneler meşe sobasının üzerinde çıtırdarken ne gam.

Gitsek buralardan, kurtulsak bu karmaşadan
Medeniyetin prangasını bir çözebilsek çürümüş ayak bileklerimizden.
Bizi tutan, bağlayan sorumluluklarımızı bir atsak
Ah bir atsak.
Lâkin ne mümkün
Ah o medeniyetin faturaları yok mu?
Kimi zaman maddi, kimi zaman manevi
Taksit taksit tahsil ettiği.

Elden ayaktan düşmeden neden hiç akla gelmez
Kaçmak, her şeyi bırakıp gitmek.
Neden?
Kolay olsa herkes yapardı
Başta Can Baba

Kim ve ne bırakmadı bizi hayallerimiz ile baş başa Sorumluluklar mı?
İmkânsızlıklar mı?
Yoksa Medeniyet mi?
Bilmiyorum.

Kim bilir belki de hep yapamayacağı zamanlar kapısını çalıyor hayalleri İnsanoğlunun ....
Yâda toprağın sesi, bu geç vakitte çağıran
Gel artık diyor, gel.
Haydi Abbas, Vakit tamam

Ahmet Atam .