Ama sorsanız babayiğitlere, "Kaç yaşında gitmek istersin ebediyete?" diye, alacağınız cevap bellidir: "Daha değil! Daha yapacak çok iş var!" 🛠️ 

Sanki ömür dediğin, bitmeyen bir "yapılacaklar listesi"...

Hani o meşhur Hayyam demiş ya, "Bir geldi mi ölüm uykusu, biter gider tüm dünya dedikodusu." Ne de güzel söylemiş! 

Sanki ölüm, dedikoduların "ctrl+alt+delete" tuşu. 

Ama biz erkekler, dedikodunun en alasını yaparken bile, "Acaba bir 50 sene daha yaşasam neler konuşulur?" diye düşünmeden edemeyiz. 🤔

Doğrusu, erkekler için ideal bir ölüm yaşı var mıdır? 

Yoksa ömür, tıpkı Kütahya'nın o meşhur çinileri gibi, her biri farklı desen ve renkte mi olmalı? 

Belki de 70'inde "delikanlı" olup, 90'ında torunlarla futbol maçı yapmak varken, erken gitmek "oyunbozanlık" olur. ⚽👵

Ama madalyonun bir de öbür yüzü var tabii. 

Yaş kemale erince, "Acaba prostat mı?" endişesiyle her tuvalet ziyareti bir "Survivor" mücadelesine dönüşmüyor mu? 🏝️ 

Ya da "Dizler de eskisi gibi değil," sızlanmaları, sabah kahvesinin değişmez eşlikçisi olmuyor mu? ☕👴

Belki de ideal ölüm yaşı, insanın "Ben bu dünyada üzerime düşeni yaptım," dediği andır. 

Kimisi için bu 50'sinde gelir, torununu kucağına alınca; kimisi için 90'ında, Everest'in tepesine bastıktan sonra. ⛰️👶

Unutmayalım ki, ölümün yaşı yoktur. Tıpkı Kütahya semalarında aniden beliren bir şimşek gibi, ne zaman geleceği belli olmaz. ⚡ 

Ama biz erkekler, o şimşeğe yakalanana kadar, "daha yaşayacak çok şey var" mottosuyla hayatın tadını çıkarmaya devam edeceğiz. 

Belki biraz ironik, belki biraz metaforik ama kesinlikle "erkekçe" bir duruşla... 😎

Yetmişinden Sonra Veda Vakti mi? 🍂 (Erkekler İçin İronik Bir Mizan)

Gençlik yıllarında ölüm, ıssız bir adanın haritasında görünmeyen bir X işaretidir. 

Sosyal statü zirvede, aile ağacının en tepesinde hüküm sürülür. 👑💰💪 

Sanki zaman, gençliğin cebinde hiç bitmeyen bir bilye koleksiyonudur.

Fakat hayatın takvimi ilerledikçe, bu "bilyeler" teker teker cepten düşmeye başlar. Emeklilik, o görkemli dağın yavaş yavaş aşınması gibidir. ⛰️ 

Ölüm, uzaktan bir gölge misali, "Geliyorum!" diye fısıldamaya başlar. 

Ne kadar fit olsanız da, o eski atletik günler birer anıya dönüşür. Düşünceler bulanıklaşır, kararlar zorlaşır, o keskin zeka adeta sisler ardında kaybolur. 🌫️ 

Bunama, kapıyı usulca çalar ve bir gün içeri davet edilir.

Oysa anlatacak ne çok şey birikmiştir! 

Bir ömürlük tecrübe, sayısız anı... 

Lakin.

En yakınlar bile, "Ah baba/dede yine mi aynı hikaye?" bakışıyla kulaklarını tıkar. 👂 

Zaman değişmiştir, onların gündeminde "dün" yoktur. 

Akranlarla buluşsanız nafile; her biri kendi "dün"ünün kahramanıdır, kimse kimseyi dinlemez. 

Sohbetler, karşılıklı monologlara dönüşür. 🗣️🗣️

Ve nihayet, yaşamın Mizan'ı kurulur. 

Yetmiş baharı geride bırakırken, artık üretken bir nehir değil, o nehirden beslenen bir gölsünüzdür. 🏞️ 

Veren el olmaktan çıkıp, alan el olmanın o buruk tadını ilk kez hissedersiniz. 

Devlete, millete, hatta ailenize karşı verecek bir şeyinizin kalmaması, kocaman bir boşluk yaratır içinizde. 

Nasihat mi? 

Tecrübe mi? "Geçiniz efendim, bu devirde alıcısı yok!" 🚫

Aslında, verme faslı kapanmış, alma mevsimi gelmiştir. 

Ama alacağınız var mı, işte bütün mesele bu! 

Hayatın o çetin muhasebesinde, Mizan'ın denk gelmesi esastır. 

Ne bir fazla, ne bir eksik... ⚖️ 

Sakın ola ki, "Ben evlat büyüttüm, gençliğimi verdim," demeyin. 

Onlar sizin asli görevinizdi. 

Eğer hakkıyla yaptıysanız, Mizan zaten denktir. Alacak verecek kalmamıştır.

Rahat ve huzurlu bir yaşlılık için, kimseden (evlatlarınız dahil) bir beklentiniz olmasın. Her yaşın kendine has bir yaşam süresi vardır, onların zamanından çalmayın. Çocuklarınızın da tıpkı sizin gençliğinizdeki gibi kendilerine ait "yaşam odaları" vardır. 

O odaları siz doldurmayın, bırakın onlara kalsın. 

Size ne kadar yer verirlerse, onunla yetinin. 🚪➡️❤️

Başta sorduk ya, "Erkekler kaç yaşında ölmeli?" diye. 

Görünen o ki, çocuklar genellikle annelerine babalarından daha geniş bir "yaşam alanı" ayırırlar. 

Dün böyleydi, bugün de böyle, yarın da değişmeyecektir. 

Baba emekli olduğunda "tüketen" olurken, anneler son nefeslerine kadar üretken kalabilirler; torun bakar, ev işlerine koşturur. 👵➡️🏡

Bu yüzden, çocukların evinde annelere "baş köşe" ayrılırken, babalar bir türlü o köşeye sığamazlar. 

Dedemin o meşhur tekerlemesi ne de manidardır: "Adamın iki oğlu varmış, biri dermiş 'Babam ölse de kese bana kalsa', diğeri de 'Babam ölse de köşe bana kalsa' diye." 💰🛋️

Eğer yaşam Mizan'ınızda alacaklı olduğunuzu düşünüyor ve ailenizden çok şey bekliyorsanız, hayal kırıklığı kaçınılmazdır. 

Bu, evlatlarınızın sevgisizliğinden değil, sizin abartılı beklentilerinizin yanlışlığından kaynaklanır.💔

SONUÇ: Yetmişinden sonra uzun bir ömür, eğer çok zengin değilseniz, çoğu zaman hastalıklarla boğuşmak ve "itilip kakılma" hissiyatıdır. 🤕 

Doktorlar asırlardır yaşamı uzatmanın çarelerini ararken, belki de bulmaları gereken asıl çözüm, ağrısız ve huzurlu bir ölümün nasıl olacağıdır. 

Yatağında güzel bir ölüm, Tanrı'nın insanlığa en büyük armağanıdır. 🕊️🛌

Yetmişinde Ruhun Veda Buseleri 🍂

Gençlik, ölüme çekilen perde, 

Bir "hiç ölmeyecekmiş"lik serüveni. 

Sağlık, demirden örülmüş bir gömlek, 

Güç, damarlarda coşan bir nehir. 

Para, umut dolu keselerin sırrı, 

Statü, omuzlarda parlayan bir nişan. 👑💰💪 

Zaman, avuçta kaybolmayan bir elmas sanki.

Lakin ömür, Kütahya semalarından süzülen akşam, 

Renkler yavaşça solar, gölgeler uzar. 

Emeklilik, zirveden inen bir duman, 

Ölüm, uzaklarda çalınan bir çan sesi. 🔔 

Fit beden, hatıraların albümünde bir fotoğraf, 

Düşünce, puslu bir aynanın yansıması. 🌫️ 

Bunama, usulca aralanan unutuş kapısı.

Anlatılacak bir ömür, suskun bir kuyu, 

En yakın sesler bile yankısız kalır. 👂 

Dün, tozlu raflarda unutulmuş bir kitap, 

Bugün, yeni bir dilin heceleri. 

Akran sohbetleri, iki ayrı nehrin uğultusu, 

Her biri kendi denizine akar sessizce. 🗣️🗣️

Yetmiş, ruhun mizanı kurduğu dem, 

Üretkenlik, kurumuş bir pınar yatağı. 🏞️ 

Vermek, avuçlardan dökülen son damla, 

Almak, uzanan titrek bir elin çaresizliği. 🚫 

Nasihat, rüzgarda savrulan kuru yaprak, 

Tecrübe, antika sandıklarda saklı bir hikaye.

Verme zamanı, gün batımına kavuştu, 

Alma vakti, belirsiz bir alacak defteri. ⚖️ 

Evlat büyütmek, toprağa atılan bir tohumdu, 

Eğer yeşerdiyse, borç ödenmiştir zaten.

Baba, emekli bir nehir, yatağı sessizleşir, 

Anne, son nefesine dek toprağa can veren yağmur. 👵➡️💧 

Çocukların kalbinde anneye ayrılan köşe, 

Babaya sığacak bir liman aranır durulur. ⚓

SONUÇ: 

Yetmişten sonra uzayan ömür, 

Çoğu kez hastalıklarla örülü bir labirent. 🤕 

Doktorlar, ömrü uzatan iksirler ararken, 

Belki de bulmaları gereken, huzurlu bir uyku. 🕊️🛌 

Yatakta gelen güzel ölüm, Tanrı'nın sessiz bir lütfu.

Ahmet ATAM