Ama ne oldu? 

O şanlı emeklilik günleri tam bir mizaha döndü..

Sabah Sporu mu, Bel Fıtığı mı?

Gençken hep bir hayalim vardı, sahilde bir ev "Ben emekli olunca sabah erken kalkıp sahilde yürüyüş yapar, kahvaltımı keyifle ederim" derdim. 

Gerçekte ise sabah kalkar kalkmaz ilk işim dizlerime krem sürmek ve belimi tutarak banyoya gitmek oldu. 

Gençken spor yapmadığım için mi acaba? 

Neyse, çayımı koyayım da biraz hayata küseceğim.

Para Da Yok, Harcayacak Hal Yok

Emekli maaşı düşüktü ama neyse ki biraz birikimim vardı. 

Gençken "Emekli olunca dünya turuna çıkarım" diyordum. 

Ama şimdi düşünüyorum; uzun yolculukta dizlerim şişer, belim tutulur, bir de otelden çıkıp gezecek hal kalmaz. 

Yalan, yalan.

Emekli mi ne seyahati artık ömrünü, şoförün çatık kaşlarına aldırış etmeden, bedava halk otobüsünü beklemekle duraklarda geçiriyor.

Günler Uzun, Sohbetler Kısa

Eskiden işte yoğun günlerimde "Emekli olayım, kahvede arkadaşlarla otururuz, gezeriz, tozarız" diyordum. 

Ama yaşlanmış be, konular bile azalmış. 

Sohbetler ya hastalıklar üzerine ya da "Bu maaşla nasıl geçinilir?" sorusuyla dönüp duruyor. Bir de unutmadan, gün içinde 5 saat uyukladığım için akşam uykusu hak getire!

Yılların Birikimi: Bitmeyen Doktor Randevuları

Gençken spor yapmadık, düzgün beslenmedik, derken doktor doktor gezmek emekliliğin en büyük rutini oldu. 

Kalp için bir randevu, tansiyon için diğeri, bir de bitmek bilmeyen tahliller! 

Yahu, ben mi yaşlandım, yoksa doktorlar mı beni çok sevdi?

Sonuç Olarak: Peki, Emeklilik Güzel mi?

Bütün bunlara rağmen, hayat fena değil! 

Torunun bir gülüşü, eski dostlarla edilen bir kahve muhabbeti, balkonda oturup geçmişi düşünmek... 

Aslında, zamanın bana gösterdiği en önemli şey şu oldu:

Sahi, biz gençken ne hayaller kurardık? 

Sonunda ne oldu? 

Ehh, en azından anlatacak güzel hikayelerimiz var!

Gençlik bir heves, hayat bir nefes, ama hatıralar ömür boyu bizimle!

Bir Emeklinin Hayat Muhasebesi Şiiri: