🤯 Atatürk Kompleksi ve Süper Kahraman Arayışı

AKP seçmeninin zihninde derin bir "Atatürk kompleksi" yatıyor. "Bizim de bir Atamız olsun!" diyerek kendi süper kahramanlarını yaratan bu kesim, Reis’i Anıtkabir’deki çiçekleri sulamaya giden dayı misali kutsuyor. 🏛️💦 

Hatta öyle ki, "Saray’da oturmak" veya "40 bin Euroluk çanta" takmak, onlar için kolektif bir zafer hissi yaratıyor. "Reis yapıyorsa, biz de yapmışız gibi!" diyen bu psikoloji, ekonomik çöküşü bile "dış güçlere inat" diye yorumluyor.

💸 "Ekonomi Batıyor? Sorun Değil, Biz Açlıktan Koksak da Reis’in Yanındayız!"

Patates 200 lira olsa, "Vatan hainleri patates yesin, biz Reis’le açlık grevindeyiz!" diyecek kadar "hastalıklı bir sadakat" bu. 📉💰 Eğitim kevgire döndü, adalet yok oldu, ama AKP seçmeni için bunlar "küresel oyunların detayları". 1929 Büyük Buhranı bile bu kesimi sarsamaz, çünkü "Reis’in direksiyonu bırakması", ekonomik krizden daha korkunç bir senaryo!

👥 "Tuvalete Giderken Anıtkabir’e Uğramak: Ezikliğin Günlük Hayata Sızan Hali"

AKP seçmeninin eziklik histerisi, günlük diyaloglara bile sızmış durumda. Bir akrabanın "Tuvalete gidiyorum" yerine "Anıtkabir’deki çiçekleri suluyorum" demesi ve bununla dalga geçilmesi… 🚽➡️🏛️ 

İşte bu "kolektif özdeşleşme", onları "Reis’in 1.000 odalı Saray’ı" ile bile barıştırıyor. "Bizimkisi psikolojik tatmin, açlık kokan ağızlarımızla gurur duyuyoruz!" diyen bu kitle için maddi gerçekler, manevi zaferlerin yanında devede kulak.

🚨 SONUÇ: "Ağzımız Açlıktan Kokuyor Ama Reis’le Gururluyuz!" 🚨

Bu yazıyı "AKP seçmeni neden asla vazgeçmez?" diye özetlemek mümkün. 

İle örülü bu psikoloji, ekonomik krizleri bile "milli direnişe çeviriyor. 🧠🔥 "Büyük Bunalım" kapıya dayansa bile, bu kesim "Reis’in sevgisinden vazgeçmeyecek. Çünkü onlar için gerçek açlık değil, "psikolojik doyum" önemli.

📢  Ezikliğin hummasında İnsan ve Gölgesi şiiri

Bir kırık aynadan bakıyor dünyaya,
Yansıması parçalanmış, çerçevesiz.
Bakış açısı dar, görüş soğuk,
Kendi gölgemde kaybolmuş bir yüz.

Üstün olan neydi? Hangi taçtan bahsederler?
Tahtlar mı inşa ettik; yalanın tahtaları mı?
Ellerinde pas, nefeslerinde ağıtlar,
Kendi içinde çalar o tüm davullar.

Adalet dedikleri, eğri bir terazide saklı,
Kimin elinde, kiminle tartılır bilinmez.
Küçükler büyükleri taşır sırtında,
Ama hep büyük olan mı kazanır, bu yük hiç dinmez.

İçlerinde bir yangın, ama külleri göklerden,
Zincirler paslanmış, ama hâlâ sıkı.
Bir an, bir nefes, bir kırık umut,
Ama kök salan hınç, o çok derin sıkıntı.

Bir rüzgar olur belki bir gün,
Sessizce eser, yaprakları savrulur..
Ne zafer ister, hep öfke taşır,
Ama kırılan aynada göz göze oturur.

Soyut bir hiciv bu, insanın gölgesiyle,
Karanlık, ışığın bir parçası değil mi?
Güçsüz, güçle dans eder her zaman,
Ve intikam, kendi sahibini tüketmez mi?


Ahmet ATAM