ÖCALAN PYD TEHDİDİ İLE TÜRKİYE'DEN EGEMENLİK PAYLAŞIMI TALEP EDİYOR.

NSANLAR NEYİ BAĞIŞLAMAZ   

🧠 Ahlaksızlığa Hoşgörü, Acizliğe Linç: İnsan Psikolojisinin Çelişkili Aynası

😇 Katil Affedilir, Ama Kaybeden Asla

Toplumun görünmez mahkemesindeki en büyük suç, başarısızlıktır. Bir insan hırsızlık yapabilir, yalan söyleyebilir, aldatabilir ve yine de “insanlık hali” denilerek affedilebilir. Ancak güçsüz düştüğünde, yardım istediğinde ya da tökezlediğinde, işte o zaman linç başlar. Çünkü acizlik, toplumun aynasında kendi kırılganlığını yansıtır. Ve insanlar, kendi zayıflıklarını başkalarında görmekten hoşlanmaz.

🪞 Acizlik: Toplumun Kırık Aynasında Kendini Görmek

Aciz insan, bir metafor olarak “çatlamış cep aynası”dır; herkesin cebinde taşıdığı ama asla göstermek istemediği bir yansıma. Ona baktığımızda, kendi başarısızlıklarımızı, korkularımızı ve eksikliklerimizi görürüz. Bu yüzden acizliğe tahammül edemeyiz; onu küçümser, dışlar ve hatta yok sayarız. Çünkü o, bastırdığımız tarafımızdır.

🧛‍♂️ Ahlaksızlık Vampir Gibidir: Geceleri Gezer, Ama Gündüz Giydirilir

Ahlaksızlık, ironik bir şekilde daha kolay kabul edilir. Çünkü ahlaksızlık genellikle güçle özdeşleştirilir. Dolandırıcı zeki, aldatıcı ise “oyunu iyi oynayan” biri olarak görülür. Toplum, güce hayranlık duyar. Güçlü olanın hataları, zayıf olanın çaresizliğinden daha kolay affedilir. Çünkü güç korku yaratır ve korkulan affedilir, acınan ise dışlanır.

🪤 Acizlik Fare Deliğidir: Herkes Görür, Kimse Girmez

Aciz insan, metaforik olarak bir fare deliği gibidir. Herkes bakar ama kimse yaklaşmaz. Çünkü o delikte, toplumun sakladığı utanç, başarısızlık ve kırılganlık gizlidir. O deliğe giren kişi, kendi karanlığıyla yüzleşmek zorundadır. Bu yüzden insanlar, acizliği değil, onu hatırlatan her şeyi reddeder.

🎭 Sonuç: Güçlü Görün, Yoksa Silinirsiniz

İnsanlık, ironik bir şekilde ahlaksızlığa göz yumar, ancak acizliğe asla tahammül etmez. Çünkü acizlik, kolektif egonun düşmanıdır. Güçlü görünmek, bu çağın en büyük erdemi haline gelmiştir. Ve bu erdemde zayıflara yer yoktur.

Acizlik Gölgesinde Ahlak:

Bir kent düşün, 

Vitrinleri günahlarla süslü, 

Ama kimse dönüp bakmaz düşene, 

Çünkü düşmek, vitrini kırmaktır.

Ahlaksızlık, 

Gümüş bir maskeyle gezer sokakta, 

Gülümser, selam verir, 

Ve herkes ona “başarı” der.

Ama acizlik? 

O, paslı bir çan gibi çalar içimizde, 

Kendi yankımızı duyarız onda, 

Ve bu yüzden sustururuz.

Bir adam düşün, 

Yalan söylemiş, hile yapmış, Ama ayakta… 

Alkış alır. 

Bir diğeri, yardım istemiş, 

Dizleri titremiş, Ama dürüst… 

Taşlanır.

Toplum, bir sirktir: 

Güçlü olan cambaz olur, 

Zayıf olan palyaço bile olamaz. 

Çünkü acizlik, 

Gösteriye yakışmaz.

Ahlaksızlık, bir gece lambasıdır, 

Karanlıkta parıldar, 

Ama acizlik, 

Gündüzün çıplak ışığıdır, 

Her şeyi gösterir, 

Ve insanlar çıplak gerçeği sevmez.

Ahlaksızlık, parfüm gibidir, 

Kokusu bastırır çürümeyi. 

Acizlik ise, 

Çürüyen bir meyve gibi dürüsttür, 

Ve dürüstlük, mide bulandırır.

Sonunda, 

Bir toplumun aynasına bakarsın, 

Ve görürsün: 

Ahlaksızlık makyajla yaşar, 

Acizlik çıplak ölür.

Ahmet ATAM

Related Posts