 |
| Emeklinin şiiri |
Emeklinin Şiiri Boş Tencerenin Senfonisi
Bir tencere durur masanın tam ortasında,
Yalnız ve ağır, dibi kararmış bir dünya.
İçinde boşluğun yankısı,
Kaşık, yokluğu karıştırır usulca.
Çaydanlık ötede,
Bir damla çayla tükenmiş sohbetleri hatırlatır
Bayat ekmek kırıntıları,
Zengin sofralara öykünen hayalleri kapatır.
Kanepeye sinmiş bir yorgunluk,
Geçmiş günlerin anısını taşımış.
Mazideki bayram kahkahaları,
Geçmişin yaşanmışlığında kalmış.
Emek, ömrün terazisinde tartılmış,
Ama kefesi hep boşmuş.
Primlerin öyküsü,
Bürokraside eski bir defterde kalmış.
Bakkalın camına yapışmış bir bakış:
Yarın da veresiyeye yazarız, değil mi?
Et, Süt, lüks bir beyaz düş,
Hayaller masaya konur da yenir mi?
Torunlar soruyor,
Neden ellerin titriyor dede?
Cevap, çatlamış dudaklardan fısıldar:
Cebimde yok ki verecek bir hediye.
Ve ay sonu gelir,
Yalnızca takvimin sayfaları değişir.
Emeklinin cüzdanında,
Her ay daha fazla yoksulluk gelişir.
Boş tencere sahnede başrol,
Ve kara mizah perdeyi indirir.
Bu, modern çağın trajedisi:
Siyasetçinin emekliye hediyesidir.
Ahmet ATAM
Yorum Gönder