Her yansıma bir yabancı, bir suret-i sükut. 

İnsan insanın kurdu, bu ezelî lanet, 

Tüketim girdabında, ruhlar bile esaret.

Gölgeler dans ederken, sözler muğlak, 

Her nefes bir tuzak, her dokunuş bir bıçak. 

Dostluklar hayal, sevgiler yalan,

Başka bedenleri etmek için talan..

Açlık bir gölge, hırs bir alev, 

İnsanlık bir enkaz, düşler bir zindan. 

Unutulmuş değerler, çiğnenirken onur, 

Birbirini yerken insan, hazin bir sondur.

Göz kamaştıran şehirler, betondan yığınlar,
Her bir yüz, bir maske, bin türlü yalanlar.
İnsan insanın kurdu, bu acımasız kural,
Hayatta kalmak için, başkalarını yutmak doğal.

Yürekler buz gibi, bakışlar keskin,
Herkes bir avcı, ya da bir av,  
Dostluklar sahte, sevgiler çıkarcılıkta,
İnsanlık kaybolmuş, bu vahşi yarışta.

Bir lokma ekmek için, savaşan insanlar,
Hırsları uğruna, her şeyi unuturlar.
Açgözlülük sarmışken, tüm benlikleri,
İnsanlık onurunu, ayaklar altına alırlar.

Ne kadar acı, ne kadar hazin bir tablo,
İnsanlığın düştüğü bu derin kuyu.
Kendi türünü yiyen, bu garip mahluk,
Unutmuş sevgi, şefkat, merhamet duygu..

Belki bir gün, çözülür bu düğüm,