Bir boşluk içimde, adımlarım yorgun. 

Ne bir umut ışığı, ne bir sıcak nefes, 

Sanki zaman durmuş, inecek herkes..

Kuşlar gibi kanat çırpıp uçamıyorum, 

Toprak tutarken, gökyüzü çağırıyor. 

Bir çığlık kopuyor içimden, olmuyor, 

Dünya sağır olmuş, feryadımı duymuyor.

Koltuğum ile tartıştım dün gece,
İkide bir göçüp kendini sağlam sanan,
Dedi ki: "Sen oturdukça ben de yoruluyorum."
Haklıydı belki; içimde de bir koltuk var,
Kimse oturmasa da hep gıcırdayan.

Güneş doğmuyor sanki, geceler uzuyor, 

Her şey anlamsız, her şey boş geliyor. 

Bir hayal perdesiyim, siliniyorum, 

Dünya benden, ben dünyadan usandım.
Biliyorum..

Usandım bu dünyadan, usandım kendimden.
Bir umut, bir ışık aradım, bulamadım.
Karanlık çöktü üstüme, yalnız ve çaresiz kaldım.
Dünya benden, ben dünyadan usandım, 

Dünyaya sitem değil, mizahı bol hiciv bu,
Beni anlamamış olabilir, ben de onu pek az,
Dertli olan, kahkahayı çok görür,
Dünyanın o kara yüzü
Sadece mizahında görülür..

 Şiir: Ahmet ATAM