⚖️ Ölüm Her Şeyi Eşit Kılar:
Toprak en adil mahkemedir, Bir gün gelir, en güçlü sultan da, en yoksul derviş de aynı toprağın serinliğine uzanır.
Birinin mezar taşı mermerdendir, diğerinin taştan bile değildir belki, ama ölüm, mermerle taşı ayırt etmez; çünkü onun terazisinde ruh, bedenin zenginliğinden çok daha ağırdır.
🌒 Toprak: En Adil Mahkeme
Toprak, suskun bir kadıdır.
Kimin yalan söylediğini, kimin gösteriş yaptığını, kimin gerçekten “insan” olduğunu bilir.
Ama hüküm vermez, sadece herkesi aynı sessizlikle ağırlar.
İşte bu yüzden ölüm, tasavvuf ehline göre “adl-i ezel”, yani ezelî adaletin tecellisidir.
Dervişler der ki: “Dünya bir pazar, ölüm kapanış vaktidir.” Kimi bu pazarda altın satar, kimi gönül. Ama dükkân kapanınca, herkes aynı parayla çıkar: bir avuç toprak.
🕊️ Eşitliğin Sessiz Sırrı Ölüm
Ölüm, kimlik sormaz.
Ne mezhebi, ne makamı, ne unvanı vardır kalanın.
Bir çocuğun mezarıyla bir hükümdarın mezarı, aynı yağmurla ıslanır.
Aynı rüzgâr yapraklarını savurur, aynı kar taneleri baş ucuna düşer.
Bu yüzden tasavvufta ölüm, son değil; faniliğin perdeyi araladığı bir uyanıştır.
Fânîlik, gururu ezer; çünkü “ben” diyeni toprağa döndürür.
Ve toprak, her “ben”i aynı renge boyar: hiçlik.
🌹 Hiçlikte Hakikat Saklıdır
Ölüm, aslında bir silme değil, sıfırlama hâlidir.
Kibir, mal, şöhret, unvan, güzellik… Hepsi silinir.
Ama sıfır, yokluk demek değildir; sonsuzluğun başlangıcıdır.
İşte sufi buradan yürür:
Ölümle yok olmaz, ölümde var olur.
🔥 Son Söz: Adaletin En Derin Şekli
Belki de ölüm, Tanrı’nın son kez “herkes eşittir” deyişidir.
Çünkü yaşamda parayla, iktidarla, statüyle eğrilen teraziyi,
ölüm bir kez daha düzeltir. Toprak, adaletin son durağıdır; ve o durakta kimse büyük değildir.
------
Ey gönül, neyi tartarsın, kefen her bedene ölçü,Taç da düşer baştan, hırka da, bu insanın göçü.
Bir padişah mezarında susar, bir dervişle yan yana,
Toprak sorar: Hanginiz büyüktü, ben bilmem bu suçu.
Cemşîd’in kadehi kırılır, İskender aynasız kalır,
Bir solukluk nefes için kul da olur, han da olur. 🍂
Gümüş gülüşler solar, altın sözler un ufak,
Kefen beyaz, herkes bir, ne ad kalır ne şöhret var.
Ey nefs, neye övünürsün?
Toprak sinende sabır taşır; sabır da toprakla eşit olur.
Mülk Allah’ındır der bir rüzgâr mezarlığın kıyısında,
Ve bütün krallar susar... ölüm, adalet olur. ⚖️
Ahmet ATAM
Yorum Gönder