Yalnızlık: Halil Cibran, İki adam vadide yürürken, biri parmağıyla dağ yamacını gösterdi ve şöyle dedi:
-- Bak, bu inziva haneyi görüyor musun? Orada, dünyayı uzun zaman önce terk etmiş bir adam yaşıyor. Sadece Allah'ı arıyor, dünyevi şeylerle ilgilenmiyor.
Diğer adam cevap verdi: '
-- İnziva hanesinden çıkıp sevinç ve üzüntümüzü paylaşmak, düğünlerde dans edip cenazelerde ağlamak için dünyamıza geri dönmedikçe, o Allah'ı bulamayacaktır.
İlk adamın kalbi ikna olmuştu; ancak yine de şunları söyledi:
-- Söylediklerine katılıyorum, ama inzivada yaşayan iyi bir insanın yokluğu, birçok insanın görünürdeki iyiliğinden daha fazla fayda sağlayabilir mi?'
-- Kimileri, benim dünyadan elini eteğini çekmiş biri olduğumu ve kendi yalnızlığımı içerek sarhoş olduğumu düşünmüş olabilir. Onlara göre, "Ormanın ağaçlarıyla sohbet ediyor ama insanlara aldırmıyor. Dağların tepesine çıkıp oturuyor ve kentimize yukarıdan bakıyor" diyebilirsiniz. Evet, dağlara tırmandığım ve uzak yerlerde dolaştığım doğru. Ama sizleri görebilmem için yüce bir tepeden ya da uzakça bir mesafeden bakmam gerekir miydi? Gerçekten yakında olabilmem için uzaklarda olmam mı gerekiyor?
Bazıları sessizce bana hitap ediyordu:
-- Ey kendini ulaşılamaz sanan, yüksekliklere tutkun yabancı, neden kartalların yuva yaptığı yerlerde oturuyorsun? Neden Ulaşılmazı arıyorsun? Hangi fırtınaları tuzaklarına düşürecek, hangi yararsız gökyüzü kuşlarını avlayacaksın? Aramıza katıl ve bizden biri ol. Tepelerden in, ekmeğimizle açlığını, suyumuzla susuzluğunu gider.
İnsanları, değerlerimiz uyuşmadığı ve hayallerimiz örtüşmediği için terk ettim. Kendimi farklı yönlere dönen bir dolap gibi hissettiğim için insanları geride bıraktım.
Yalnızlık ve kendi başıma olmayı istedim. Çünkü beni sıkıp bunaltan, medeniyet adı verilen bu devasa ve kocaman yapıdan bıktım, çünkü bu titizlikle inşa edilmiş ve planlanmış bina, insan kafataslarından bir tepe üzerine kurulmuştur.
Yalnızlık istedim, çünkü yalnızlık benim için ruhun, düşüncenin, kalbin ve bedenin hayatıdır.