ermeni soykirimi turkiye sorumlulugu

Ahmet Atam
24 Nis, 2025

🎭 Osmanlı'dan Türkiye'ye Uzanan Tarihsel iftira 🕰️💃

🌍 "Osmanlı’nın Gölgesinde Türkiye: Ermeni Soykırımı İddiaları ve Tarihin İronik Yükü" 🕰️


Osmanlı dönemi Ermeni Soykırımı iddiaları neden günümüz Türkiye’sine yükleniyor? Tarih, hukuk ve siyasetin kesişiminde ironik bir analiz. 🔍✨

Bir düşünün: Sahne, 2025. Türkiye Cumhuriyeti, modern bir tiyatro oyununda başrolde. Ama senaryo, 1915’ten kalma bir metin. 
Seyirci, "Yeni oyuncu eski replikleri neden söylüyor?" diye soruyor. 🎬 İşte "Ermeni Soykırımı" tartışmalarının özü: Tarih, kostüm değiştirse de yüzünü unutturmuyor.

Asıl Mesele: 1915 yılında Osmanlı İmparatorluğu’nun çalkantılı günlerinde yaşanan Ermeni tehcirini, bugünün Türkiye Cumhuriyeti’ne fatura etmek, dedesinin borcunu torunundan tahsil etmeye çalışmak gibi bir şey. 
Bu yaklaşım, tarihsel sorumluluk ile politik ajandanın dans ettiği bir maskeli baloya dönüşmüş durumda.

Miras Değil, Miras-ı Müşkül 🏚️💼


Osmanlı İmparatorluğu yıkıldığında, geriye kalan sadece toprak değildi. Bir de "tarihsel borç" bıraktı: 
Savaşlar, göçler, acılar... 
Türkiye Cumhuriyeti, bu mirası "devraldım ama sorumluluğu reddettim" diyen bir varis gibi. 
Ancak uluslararası hukuk ve siyaset sahnesinde, "devletler ölmez, sadece kimlik değiştirir" kuralı geçerli. 🧳🔗
İroni: "Yıkılan saltanatın küllerinden doğdum" deyip, aynı küllerin kokusunu inkâr etmek…

Tarihsel Süreklilik: Bir Devlet, İki Kimlik? 🧩👥


Türkiye, Osmanlı’nın hukuki ve coğrafi devamı olarak tanınıyor. Uluslararası antlaşmalar, tapu kayıtları, hatta bayrağın rengi bile bir "zincirin halkaları" gibi. 🌉🔐 
Soykırım iddiaları söz konusu olduğunda, dünya sahnesindeki aktörler şunu fısıldıyor: "Aynı sahnenin dekoru değişti, ama oyun aynı."
Metafor: Bir nehir yatağı değişse de, suyun kaynağı aynı dağlardan gelir.

Siyasetin Labirentinde Bir Kukla Tiyatrosu ♟️🌍


Türkiye’nin jeopolitik önemi, tarihiyle yüzleşme meselesini "diplomasinin koz kartı" haline getirdi. 
Bazı ülkeler için bu iddia, Türkiye’yi masada "kontrol edilebilir" kılmak için bir araç. 🃏🖇️
İroni: "Tarih, güçlülerin yazdığı bir senaryodur" derler… 
Ama bu kez, senaryoyu yazanlar "geçmişin figüranları" gibi davranıyor.

İnkârın Paradoksu: Gölgeyle Savaşmak 🌑⚔️


Türkiye’nin resmi tezi, "soykırım yok, tehlike vardı" üzerine kurulu. Ancak inkâr, uluslararası arenada "suçluluk psikolojisi" algısını besliyor. 🧠🌀 Sanki birisi size "Şu duvardaki lekeyi görme!" diye bağırıyor. 
Peki ya seyirciler?  

Zaman Makinesiyle Hukuk: Retroaktif Suç? ⏳⚖️


Günümüz hukukuyla 100 yıl öncesini yargılamak, "dinozor fosillerini trafik cezasına çarptırmak" gibi. 
Ancak siyasi motivasyonlar, bu gerçeği görmezden geliyor. 🦖🚔
İroni: "Tarih, bugünün gözlükleriyle okununca, herkes miyop oluyor."

Son Perde: Kim Kime Dum Duma? 🎪🎶


Türkiye Cumhuriyeti, Osmanlı’nın fiillerinden hukuki olarak sorumlu değil. 
Ancak "ahlaki miras" tartışması, siyasetin sisli koridorlarında hep gündemde. 
Belki de mesele, "tarihin kamburunu sırtlanmak" değil, "o kamburu nasıl taşıyacağını bilmek." 🐫💡

🎯 Not: Bu makale, tarihsel olayları yargılamak yerine, siyasi ve toplumsal algıları metaforlarla açıklamayı amaçlar. Tarih, herkesin kendi penceresinden baktığı bir ayna… Bazen çatlak, bazen parlaktır. 🌟

🗡️ "Kılıçla Ölenlerin Tarihi: Tehcir ve Tarihin Döngüsel İntikamı" 🌪️


Osmanlı’nın kılıcı "tehcir" kelimesinin kabzasına sarıldığında, tarihin şu ezeli kuralı unutulmuştu: "Kılıç çeken, kılıçla ölür." Peki bu metafor, 1915’in tozlu sayfalarından günümüze nasıl sızdı?  

Kılıcın Sesi: Tehcirin Gerekçesi


Osmanlı, "devlet-i ebed-müddet" için kılıcını çekti: "İsyan, ihanet, savaş!" dedi.
Ama her kılıç darbesi, geleceğe birde "gölge" bıraktı.
"Kılıç çeken, kılıçla ölür" sözü, sadece savaşanlar için değil, "tarih yazanlar" için de geçerli.
Bugün Türkiye, Osmanlı’nın kılıcının "hukuki ve ahlaki yankısıyla mücadele ediyor.
 

Tarihin Tozlu Raflarında Bir Hesaplaşma


🎭 Bir zamanlar, İmparatorluk çadır kurmuştu yedi kıtaya, 📜 
Fermanlar yazılır, sınırlar çizilirdi bir hattâ.
Bir halk yaşardı bu gölgelerde, kadim bir ezgiyle, 🌪️ 
Sonra bir fırtına koptu, savurdu her şeyi öfkeyle.

👴 Dedeler anlattı acı dolu hikayeler, 💔 
Torunlar taşıyor şimdi o derin izleri.
Bir devlet doğdu küllerinden, yeni bir umutla, ❓ 
Ama geçmişin hayaleti musallat oldu, sonuçta.

⚖️ Terazinin bir kefesinde tarih yatıyor, tozlu ve eski, 🗣️ 
Diğerinde bugünün sesi yükseliyor, öfkeli ve keskin. 🕊️ 
Barış güvercini çırpınıyor iki kanat arasında, 🔗 
Geçmişin zincirleri çekiyor, geleceğin umutlarına.

🌱 Filizlenen her çiçek soruyor toprağın rengini, 🌊 
Her damla yaş arıyor döküldüğü o ilk yeri. 🤝 
İki yaka bakışıyor, sis perdesi ardında, ❓ 
Suç kimin, miras kime kaldı bu acı destanda?

⏳ Zaman bir nehir gibi akıp giderken durmadan, 🧭 
Vicdan pusulası şaşırıyor bu karmaşık ormanda. 🕊️ 
Belki bir gün güneş açar, buzlar çözülür yavaşça, 🌈 
Ve bir gökkuşağı doğar, geçmişle gelecek arasında.

😔 Ama şimdilik, soru işaretleri asılı duruyor havada, ❓ 
Neden bir devlet, doğmadığı bir suçtan yargılanır bu dünyada? 🎭 
Tiyatro perdesi kapanır, alkışlar diner yavaşça, ❓ 
Ama o derin yara kanamaya devam eder usulca.

📌 Not: Bu makale, tarihsel olayları "kılıç" metaforu üzerinden yorumlayarak neden-sonuç ilişkisini ironiyle ele alır. Tarih, bazen bir ayna değil, dönen bir bıçaktır: Kim keser, kim kanar, cevabı zamana saklı… ✨
Next Post Previous Post