👴🚫 "Anne Evde Taht Kurarken, Babalar Neden 'Yer Yok?" | İronik Bir Toplumsal Yüzleşme
Bir zamanlar ailenin direği olan, eve ekmek getiren, çocuklarını okutmak için gece gündüz çalışan babalar, eşlerini kaybettiklerinde birdenbire evde fazlalık hâline mi geliyor? Peki, neden "anneler baş tacı" edilirken, babalar misafirlik süresi aşan bir yük gibi algılanıyor? Haydi, bu ironik durumu biraz kurcalayalım!.
🔍😏Babalar Baş Belası mı?" – Eşini Kaybeden Erkeklerin Evlat Evinde Neden Yer Bulamadığının İronik Anatomisi 🏡🤷♂️
Toplumun kutsal annelik algısı, öksüz kalan yaşlı babaları "misafir" statüsüne hapsediyor. 🧐 Peki, çocuklar neden "Anne olmadan baba da olmaz" diyerek babalarını evlerine davet etmiyor? İşte, duygusal 🤯 ve toplumsal 🧩 dinamiklerin ironik tahlili!
1️⃣ "Annelik Kutsal, Babalık Nostaljik" Çelişkisi
Anneler, "fedakarlık timsali" olarak baş köşede. 🪑👑 Babalar ise "para kazanan, soğuk otorite" imajıyla… Çocuklar, annenin yokluğunda babayı "duygusal ihtiyaç listesine" eklemiyor. 😅 İroni alarmı: Aynı evde büyüttüğünüz baba, şimdi "yabancı" muamelesi görüyor!
2️⃣ "Bakım İşi Kadın İşi" Diyen Zihniyet
🤷♂️ "Baba nasıl yemek yapsın?", "Baba çocuklarla ilgilenemez ki!"… Toplumsal cinsiyet rolleri, yaşlı erkekleri "bakıma muhtaç" değil, "bakması zor" kategorisine sokuyor. Çocuklar, "Bakıcı tutsam daha kolay" diye düşünüyor. 💸👨🦳
Baba evde oturunca yemek bekler, ilgi bekler, çocuklarıyla vakit geçirmek ister. Ama anne? Hem evi toparlar hem de mis gibi yemekler yapar! Yani, anne "fonksiyonel", baba ise "nostaljik" bir figürdür. İşe yarayan kazanır, geçmişte kalan kaybeder. 🍛👨🦳
3️⃣ "Erkek Adam Ağlamaz"ın Travmatik Mirası
Toplumda baba figürü hep güçlü, dimdik ve hayata karşı savaşan biri olarak görülür. Ama yaşlılık gelip çattığında, kimse bu "güçlü" adamın da bir insana, sevgiye ve ilgiye ihtiyacı olduğunu düşünmez. Sonuç? Babalar yalnız kalır, çünkü onlar zaten "halleder!" 🤷♂️💔
Babalar, duygularını hep sakladı. 😶 Çocuklar da "Babam yalnızlık çekmez, güçlüdür" sanıyor. Oysa yalnız yatak, sessiz bir ev… İ
İronik gerçek: "Güçlü" imajı, babaları evlatlarının kalbinden uzaklaştırıyor. 💔
4️⃣ Miras Beklentisi vs. Huzurevi Gerçeği
📉 "Babamın birikimi var, rahat eder" mantığı, huzurevlerine yol açıyor.
Anneler "evin ruhu" olduğu için terk edilmiyor ama babalar "finansal özgürlük" bahanesiyle… Emoji vurgusu: 💰🚪 = ❤️🛑
- Evlatlar, babalarına bakmak yerine daha "pratik" çözümler arar.
- Çünkü baba eve geldiğinde alan daralır, hayat rutini değişir.
- Anne gelirse, o evin parçası olur ama baba gelirse, misafir muamelesi görür.
Sonunda da kaçınılmaz sonuç: "Baba, bak huzurevleri çok güzel oldu artık!" 🏡😅
Sonuç: "Baba, Biz Seni Çok Seviyoruz Ama..." 🎭
Sevgi sözde, vefa ise pratikte belli olur.
Babalar, yaşlılıklarında da en az anneler kadar ilgiye, sevgiye ve bir sıcak yuvaya muhtaçtır. Ama gelin görün ki, geleneksel roller ve toplumun beklentileri onları bir şekilde "fazlalık" hâline getirir.
Son Söz: Anneler "melek", babalar "meçhul"…
Son Söz: Anneler "melek", babalar "meçhul"…
Oysa sevgi, cinsiyet rolleriyle sınırlanamaz. �✨
👉 Babalara yer yok şiiri 👈
Girebilir miyim? diyen bir ses,
Rüzgârla savrulur nihayet.
Anne, kilim dokur gibi örerken hatıraları;
Baba,
Duvarlara sinmiş sigara dumanından ibaret.
Çelik bir tencere kaynar ocakta,
Sevgi, annenin çorbasında erir.
Baba ise çatlak bir bardaktır salonda:
Eller titrer, su dökülür.
"Erkek adam ağlamaz" der taş duvar,
Gözyaşları,
Toprağa gömülü bir tohum gibi çürür.
Sevgi, annenin çorbasında erir.
Baba ise çatlak bir bardaktır salonda:
Eller titrer, su dökülür.
"Erkek adam ağlamaz" der taş duvar,
Gözyaşları,
Toprağa gömülü bir tohum gibi çürür.
Zamanın acımasız çarkları dönerken,
Hayatın dengesi, bir kez daha bozulur.
Anneler, evlatların şefkatli kollarına sığınırken,
Babalar, neden kimsesizliğin sessizliğinde kaybolur?
Annenin elleri çorba kokar,
Babanın elleri eski anılardır,
Anne sofranın başında baş tacı,
Baba ise misafir odasında bir hatıradır.
Çay içer yalnız başına,
Dizi izler, maç izler sessizce,
Torunlar oynar odasında,
Ama çocuklar hiç seslenmez ona..
Baba, biz seni çok seviyoruz ama..."
Diye başlayan cümleler,
Bir otel odası,
Ya da huzurevi adresiyle biter.
Bu bir feryat değil, bir sitem değil,
Sadece bir sorudur nihayet.
Anneler, evlatların kalbinde taht kurarken,
Babalar, neden bir sıcak yuvaya hasret?
Hayatın dengesi, bir kez daha bozulur.
Anneler, evlatların şefkatli kollarına sığınırken,
Babalar, neden kimsesizliğin sessizliğinde kaybolur?
Annenin elleri çorba kokar,
Babanın elleri eski anılardır,
Anne sofranın başında baş tacı,
Baba ise misafir odasında bir hatıradır.
Çay içer yalnız başına,
Dizi izler, maç izler sessizce,
Torunlar oynar odasında,
Ama çocuklar hiç seslenmez ona..
Baba, biz seni çok seviyoruz ama..."
Diye başlayan cümleler,
Bir otel odası,
Ya da huzurevi adresiyle biter.
Bu bir feryat değil, bir sitem değil,
Sadece bir sorudur nihayet.
Anneler, evlatların kalbinde taht kurarken,
Babalar, neden bir sıcak yuvaya hasret?
Şiir: Ahmet ATAM
🌫️🎭 “Yalnızlık, terk edilmiş bir tiyatroda oynanan son monologdur.”
🌫️🎭 “Yalnızlık, terk edilmiş bir tiyatroda oynanan son monologdur.”
Yorum Gönder